Het ging niet door. Al kwam er wel een Vredespaleis, ouderwets, foeilelijk, zeker niet naar het ontwerp van K.P.C. de Bazel en ook niet als centrum van de Wereldvredesstad zoals bedacht door hem en zijn mede-theosofen Eijkman en Horrix.
Toch, als ik met Arnold Mosselman in het duin sta, achter de Alexanderkazerne, waar nu gebouwd wordt aan het International Criminal Court en terzijde van het TNO-gebouw dat vol zit met NATO-elektronica wordt het voorstelbaar.
Het Duingebied tot Meijendel is nog steeds open Militair Terrein, wij kunnen niet over het prikkeldraad rond de Mussenberg, waar De Bazels Vredestempel had moeten verrijzen. Van de tuinstad met 'internationale academies' is niets gekomen dan een reusachtig luchtkasteel. Arnolds expositie in Stroom aan de Hogewal geeft een indruk.
Tegen de wind in praten we over het duistere Haagse dat het hele project aanblies. Het vreemde contrast tussen de wereldgeest die hier vandaan - gestuurd door theosofische stralingen - de verbroedering der volkeren moest inspireren en de pagina's preciese berekeningen van personeel en gebouwen om de internationale elite te huisvesten. Die hier zou samenkomen, aangevoerd door de nieuwe electrische trein, van de schepen in Rotterdam.
Vrede was een kwestie van geestelijke wereldgezondheid, wist natuurgenezer Eijkman. Vrijdag is het te horen in De Avonden