vrijdag 25 januari 2008 - 22:56
Wie de verkenningen van biologen als Frans de Waal en Tijs Goldschmidt volgt weet dat in dieren steeds meer menselijke trekken ontdekt worden en dat mensen steeds meer dier blijken.In de kunst zag je het altijd al.En nu.
Vanmiddag was ik in Oost-Groningen, in het Oldambt, bij Max Niematz, die een explosieve roman schreef over mens en koe, de oudste symbiose misschien na die met de jachthonden. Al in Mesopotamië werden koeien gefokt.
Met de schrijver kwam ik bij zijn buurman terecht die 25 koeien houdt. Eerste stap in de stal, het blijft een onbeschrijflijke sensatie. Bedwelmd worden door de geur van koe. Ze 'geeft gloed af die loom en gelukkig maakt', schrijft Niematz.
Ze kijken je aan ook. Maar als je ze een microfoon onder de neuzen houdt wijken ze argwanend terug. Zoals in 'Kromzicht' staat 'edel maar vernederd'. En dat is waar de koe vergeleken wordt met de vrouw. In 'Kromzicht' strijden twee families van veefokkers. Denk niet dat het een realistische streekroman is, Niematz tilt de lezer naar een plan waar hij niet eerder was. Wat weten wij nu eigenlijk van onze dieren? Wat doe je met een schijndood kalf?
RSS