De facteur had een diep inzicht in de aard van zijn vak. Wie Tati's 'Jour de fête' kent weet wat een postbode is: een idioot.

 Een brief is een indringer. Komt ongevraagd door je brievenbus binnen. Zelden met een prettige boodschap. Mail en facebook hebben voorzieningen waarmee je ongewenste post kunt blokkeren, maar dan nog. Er is een onoplosbaar verschil tussen verzenders en ontvangers.

 Mijn vriend Jan gooit alle post die niet in een witte envelop zit weg. De bruine berichten van de bank, de blauwe van de belasting, alles wat versierd is en vooral die met de drie op hun kant gezette rode kruisjes van de gemeente waar we wonen. Een gewoonte die ik heb overgenomen. Je weet immers wat er volgt, niks goeds.

 De eerste die ik zelf verfrommel - je hebt scheurders en frommelaars, ik ben een frommelaar - zijn die waarop staat 'Gefeliciteerd!'. of erger: 'U heeft een prijs gewonnen'. Meestal een toegangskaar­tje voor de Apenheul.

 ps. Op kerstavond gaat het over 'Briefje in fles' bij de Vorlesebühne in de Utrechtse Molen.

 En dat is ook net wat de kunstenaars hier willen laten zien.

 De taal van het materiaal. Zelf sta ik weer met een eerste Eumig 8mm op een straathoek, met de lessen uit het Smalfilmboek van Dick Boer in m'n hoofd. Niet steeds zwenken. Niet eerst naar links en dan naar rechts.

 De voorstelling in Eye begint met wat bij Dick Boer heette 'filmsla' een op hol geslagen projector met een berg film ernaast. En dan, les een van Dick Boer: beweging. Ofwel het onderwerp beweegt of de camera.

 Tacita Dean, die graag de materie laat spreken, heeft in haar film genaamd 'Film' het bewegende beeld tot in de kleinste onderdelen uiteengenomen. En die vertoont ze in het kader van - in het digitale tijdperk verloren - randperforatie. Alles komt voorbij. Beeldje voor beeldje met de hand inkleuren zoals Tati. Beweging in water, natuur en machines. Uit liefde voor het analoge beeld, z'n kleurnuances en krassen.

 Helaas, niet een keer bleef er een film stilstaan zodat de lamp van de projector een gat kon branden in het celluloid. En je kon raden wat er dan in de projectiecabine gebeurt. De film breekt, waarna een spoel doelloos blijft rondzwiepen. En dan, vliegensvlug, voor het publiek begint te joelen: de plakpers!

 Film is film.