'De ramen van de school/ staan open/ Op het pleintje ernaast/ is het vrijmarkt/ Wij zitten op een terras/ vlakbij het podium'.

 En dan, halverwege:

 (...) 'Twee voor een euro/ Uberhaupt schrijf je met een umlaut/ Rome werd in één dag gebouwd/ Alle wegen leiden naar de kassa/ Bis bis, niet goed, geld weg/ 'Patatje oorlog?' 'Ach doe mij een bal'/ Gisteren was ik de draad kwijt/ 'Zet je bril dan ook op'/ Gisteren trok ik per ongeluk de stop uit het bad/ 'Ligbad, voetenbad?'/ Nee, buitenbad/ 'Relatief, allemaal relatief'/ Zeker weten/ Het leven - zeg je dan - is net een lul/ keihard en veels te kort/ Ja, dat vind jij, ik heb zo mijn eigen opinies/ "rabarber rabarber"/ doet het koor altijd in de opera/ 'Wablief'/ Door zijn klapbandachtige niesbui/ beslaat dus mijn bril/ Geen hand geen steek/ geen sikkepit... Attentie/ hier volgt en mededeling:/ Feiten eten graag stenen/ feiten krijgen de blues/ leugens hinken op twee benen en/ hebben nooit schijt aan de buren/want de maat is altijd half half vol/ 'Doet het zeer?'/ 'Ach welnee, alleen als ik lach'

(...)  

 Daar zijn er alleen namen, geen bellen. K. Michel schrijft:

 De ingang van een woontoren/ Links van de voordeur bevindt zich een groot bellenbord/ met huisnummers en naamplaat­jes/ En vrouw komt aangelopen - openhangende regenjas,/ dikke trui/ Zij drukt op diverse bellen en/ spreekt in de intercom:

 'Een ontbijtbord/ een zonnebril/ een potloodpunt/ een sherryglas'

 Uit het bellenbord klinkt/ geruis gekraak/ 'ha­llo' 'hallo' stemmen 'wie daar'

 'Een dakpan/ een autoruit/ een kwartel-ei/ een fruitschaal

De meeste dingen kun je maar een keer breken

 Vier gedichten nu gebundelde van Michel, met Engelse vertalingen van David Colmer en ilustraties  van An Onghena

schreef hij als poet-in-residence aan de Van Eyk in Maastricht, 2017.

 Mag je verder, de wereld van K.Michel in? Te voet is goed. En dan? Dan worden tijd en ruimte opgeheven.

 Veel dieren zijn er. Olifanten lakken hun nagels. Hazen worden geschoten. Er komt een variant van 'Weet je hoe een koe een haas vangt?' Ik herinner me het antwoord: 'Hij gaat achter een graspolletje zitten en doet het geluid van een boerenkool na.'

 Bij Michel staat: 'Dichter vangt haas door achter een boom/ geluid van wortel na te bootsen.'

 Hoe hou je zo'n wereld op orde? Ik lees 'Boekhouding':

 'mijn boekhouder komt op bezoek/ samen ruimen we een tafel leeg/ voor zijn scheve toren van mappen/ mijn zus komt binnen/ ze doet heel kwaaiig tegen hem/ eerst draagt ze een slobberig trainingspak/ zoeen als danseressen tijdens het opwarmen dragen/ even later een spijkerpak/ waarom doe je zo bozig/ vraag ik zachtjes op de gang/ nou daarstraks was ik bij de huisarts/ en die vertelde me met veel omhaal dat ik sterven ga/ wat een onnozele gast zeg ik/ je bent toch allang dood/ en we barsten in lachen uit/ dan gaat zij naar de stomerij, gordijnen ophalen/ en ik ga dit gedicht opschrijven/ in de voorkamer, geen idee/ waar de accountant is gebleven

 iedere nacht hetzelfde de laatste tijd/ met dan weer een rolkoffer dan weer een bloemetjesjurk/ zo komt de boekhouding nooit op orde’

 Caroline Ruijgrok (1984) en Bernke Klein Zandvoort (1987) organiseren wat deze zomer begon met de tentoonstelling Something Thrown in the Way of the Observer, in Museum Van Loon en eindigt met het boek waarvoor nu de fundraising en intekening is begonnen. Ik doe mee. Mijn ding bleek het huis. Vast een stukje: 

 ‘Huizen hebben mij veel angst aangejaagd, ik kan ze niet de baas. Dit gaat over een bezetenheid. Over angst ondergebracht in materie. Hoe woon je in angst? Ik moest geld lenen om onderdak te komen. Van een bank, van ouders. Ik bezocht de notaris en tekende voor een huis uit 1890. Om mij heen werd gesloopt. Naast mij verdween een rij van vijf. De laatste Mohikaan was de Indische buurman met het gebatikte doekje om z'n voorhoofd, die op zijn overgebleven onderverdieping ‑ boven hem was niets meer ‑ bami en nasi bleef ser­veren tot het dichttimmeren. Achter me brandde een rij uit waar Marokkanen woonden. Ik zag gillende hoofddoekvrouwen op balkons. Er verrees nieuwbouw naast en achter me. De sociaaldemocraten hadden heel deze buurt weggewenst. Revolutiebouw was het, door geweten­loze ondernemers volges­tampt met halve woningen in timmermansrenaissance. Met gruwel­ijke or­namentiek in glas‑in‑lood, giet­ijzer en kolenk­alk. Slecht gefundeerd. Ik kocht een huis voor de sloop.’

(...)

 Het boek komt. Schrijf in, maak over en lees verder in december. 

 Ik dacht de laatste gevonden te hebben in de Haagse Zeestraat. Een rij fietsgleuven voorbij Panorama Mesdag. Maar ze zijn verdwenen, zoals alles in Den Haag verdwijnt.

 De fietsgleuf roept een diepe ontroering op. Er waren er duizenden in Nederland. De gleuf heeft louter nadelen. Het voorwiel dat erin geplaatst wordt verbuigt, er komt een slag in. De gleuf raakt vol rommel zoals hier.

 Verdwenen. Of vervangen door onhandige rekken, die met de ketting hun entree maakten. En verbogen. En daarna door de paperclips.

 Nationale voorwerpen werden gezocht. Met deze gedachte werd ik vanmorgen wakker: je zou het Monument op de Dam eindelijk kunnen vervangen. Door de kaasschaaf van Henk van Os.

 Maar beter lijkt een Nationale Fietsgleuf even hoog als de piloon van nu, rechtop gezet.

 Ik geef de voorkeur aan de gleuf. Met een gedicht van K.Michel erop, de man die de Hofvijver rechtop zette opdat de vissen de zee zouden kunnen zien. 

 Ik vind een stok
Ik vind een willig oor
Jij vindt er geen fluit aan
Jij vindt het zonde van het geld

Zij vindt hem een – met alle respect –
popcornpan zonder deksel
Hij vindt zich een zondebok
Zij vindt dat hij aanzet tot haat
Hij vindt dat hij mag vinden wat hij vindt

Koen vindt voetbal stom
De kok vindt de hond in de pot
De oproep vindt geen gehoor
De bliksem vindt de klokkentoren
De wetgever vindt eenieder gelijk

‘En meneer’ vraagt de ober
‘Hoe vond U de biefstuk?’
‘Nou gewoon’ antwoordt de klant
‘Door het toastje op te tillen’

Wij vinden dat wij gelijk hebben
Jullie vinden dat wat wij vinden een lachertje is
Zij vinden dit een herhaling van zetten 
en ‘geen stijl’ en ‘zwaar klote’
De meerderheid vindt meeste stemmen gelden
De minderheid vindt dat niemand nooit luistert, toch
Koentje vindt dat voetbal niet eerlijk is ‘want
ze pakken elkaar de bal de hele tijd af’

 Halverwege komt zijn gedicht 'IN' ter sprake uit de bundel 'Kleur de schaduwen' en ik vraag hem om uitleg. Volgt veelbelovend gegiec­hel en na wat nadenken zijn beslissing het maar niet uit te leggen. Nu zou je kunnen zeggen dat geen enkele gedicht beter wordt van uitleg. Dat doet Michel niet. Maar dit gedicht, nee, dat laat hij liever zo. Zij het wel met - als akoestische voetnoot - een kleine lachkriebel. Luister morgen.

IN

in het lopende buffet

dat dit ondermaanse is

zei de geleerde aap

is als zes seks

en negen zomerregen is

het allerbeste dat

een banaan kan overkomen

interpretatie

 Trapop, trapaf, onder het spoor door, naar de Klimmuur en Nemo. Met iedere stap het Buiten- en Binnen-Ij herin­rich­tend: damwanden, bouwputten en verre kerktorens. Wat een ruimte! Michel las oa. zijn gedicht De Kaartenmaker (over de legenda van morgen). Waaruit:

 een dikke lijn is nu / een stippellijn is later

 druppels zijn bronnen / vlammetjes reserves / groen is in ontwikkeling

 een hoorn duidt op overvloed / drie sterretjes op brokken

 de wolken zijn koffiedik / blauw is het ongewisse / groot wordt wat klein was / alle pijlen wijzen vooruit

(...)

 We zijn twee uur lang te horen in de Avonden van 3 augustus as.

 Wakker worden in de asbak

 Oksels en leer / De smaak van sokken

 Rondjes lopen onder het tandenpoetsglas

 Alles wat ik zie / Is uitzicht met ruitenwissers

 Gebroken groen, huiskamerkoeien / Ruilverkaveling en spellingvereenvoudiging

 De typische cakedoos van een dijkdorp 

 Drie keer achter elkaar / Zegt iets / Ik wil naar buiten

 Mijn hart springt op / De was smelt in mijn oren

(...)

 In de jaren '30, de vorige crisistijd, had men in de schilderkunst een voorkeur voor  klassieke onderwer­pen: stillevens, landschappen, (zelf)portretten en naakten. Het onwerkelijke, het statische sloop erin, niet alleen bij Willink, Pyke Koch, Raoul Hynckes en Moesman. Ook in deze van Edgar Fernhout uit 1936. En dat met grote precisie.

 Waarom? K.Michel schreef me 'Ik heb weleens horen zeggen dat het moeilijkste om te schilde­ren bij een naakt de blik is.' Bij de lege blikken op Lucian Freud-portretten denk ik aan de maandenlange zittingen die er voor nodig waren. En dit Fernhout-model sluit wijselijk de ogen. Of slaapt ze?

 Vanavond na 22.00 in de Avonden meer.