zaterdag 29 december 2012 - 22:22
Wie in het landschap van de geest verkeert komt ze vanzelf tegen, de engelen, de monsters, de hemel, de hel. Wegen voeren er naar het einde of de verlossing, bergen reiken er tot in de hemel.
Een landschap dat je, lijkt het, dezer dagen alleen nog betreedt in zeldzame dromen, onder LSD of bij zware koorts, maar dat in de zestiende eeuw werd geschilderd als een alledaagse omgeving. Waar mens en dier ongekende hybriden vormden.
Bestaan engelen? Vreten demonen onze ziel leeg? Worden steden door vuurstormen in de as gelegd? Geloof het maar. Wat was de tsunami anders dan een bijbelse zondvloed? In Lille op de tentoonstelling Fabelen van het Vlaamse landschap is te zien hoe Jeroen Bosch, Pieter Breughel, of beter hun leerlingen en vele tijdgenoten die wereld uitbeelden in landschappen van de angst, het bijgeloof, de ontzetting, de schoonheid en het monsterlijke. In een vaak onbegrijpelijk geworden taal.
Fabelen? Mij lijkt dat alles wat je daar ziet waar gebeurd is. En nog elke dag gebeurt. Alleen gaan we nu schouderophalend voorbij aan de menigten gedrochten, heksen en duivels die dagelijks onze tv-journaals bevolken. Om van ons dagelijks leven maar te zwijgen.
RSS