Geen uitstap uit de Europese Unie dus zonder solide afspraken. Geen door grootheidswaan bezeten Verenigd Koninkrijk dat het allemaal zelf wel zal opknappen, terwijl de rij vrachtwagens in Dover langer wordt bij het oude vliegveld dat als parking dient, geen medicijnentekort of rottende groente. Zure gezichten van de Boris-clan onder wie fellow-Etonian Rees-Mogg, die er verveeld bij ging liggen op een groen bankje.

 Verkiezingen dan? Maar daar heb je wel de instemming van tweederde van het Lagerhuis voor nodig.

 Boris, hoe lang nog? En dan weer de grootste bek van allemaal, tot brakens toe Nigel Farage? 

 Helaas: 'Ongeschikt gebleken voor elke functie die hij bekleed heeft. 'En zijn optimisme gaat er in als koek.­' Toyn­bee noemt hem 'rotten to the core'. De Conservatieve parlementsleden die zich achter hem hebben geschaard weten uit ervaring best dat hij niet deugt, maar aarzelen niet het land over te leveren aan zijn grillen en leugens. Ze moeten ook nog om hun zetels denken.

 'Een man zonder capaciteiten, zonder gevoel voor de samenleving, alleen geïnteresseerd in zichzelf. Verteerd door een levenslange ambitie, altijd op zoek naar bijval en geïrriteerd als hij die niet krijgt.'

 Maar wie dan? na Theresa May? Nigel Farage niet, Jeremy Corbyn nog minder, dan in godsnaam Boris maar. Vergeet zijn twee rampjaren op Buitenlandse Zaken. Vergeet zijn ‘vriendschap’ met Trump.

 'Nauwelijks een woord van wat hij zegt is waar, betrouwbaar of zelfs maar in de verte plausibel. Blunderende luiheid. Hij koppelt charlatanerie aan lef. Is het bezwaarlijk dat hij geen koers heeft om uit de chaos van Brexit te raken behalve winderig optimisme. Waarmee hij straks op weg gaat naar Brussel. Waar ze hem maar al te goed kennen.'

 Natuurlijk staat de dwalende Theresa May op zwaar verlies, maar Labour ook. Terwijl de pro-Europese Libdems verbazend winnen. Zodat het land zoetjesaan op onbestuurbaarheid af koerst, want aan coalities doen ze niet. En een tweede referendum is ondenkbaar, want Engelsen bedenken zich nooit.

 In straatinterviews zeggen de ze in koor dat ze Brexit beloofd was en dat Theresa zich niet aan de afspraak houdt.

 En omdat niemand weet wat de Brexit het Verenigd Koninkrijk gaat brengen en er een blind vertrouwen heerst in de eigen kracht van Dad's Army gaat het verder de afgrond in. Wat wijze oude politici als Heseltine en Kenneth Clarke ook 'stop' roepen.

 Maar de opkomst is laag. En zelfs Boris Johnson lijkt een toontje lager te zingen.

 Terwijl ieder verstandig mens weet dat je referenda alleen moet houden over simpele kwesties waarover 'het volk' een mening kan hebben die hout snijdt. En die niet geleid wordt door goedkope patriottische sentimenten.

 Helaas de 500 pagina's van het onderhandelingsakkoord met de EU zijn niet eenvoudig. Wat is verstandig? Wat zou de volkswil nog kunnen bijdragen?

 Het referendum, de doodlopende steeg waarin de democratie terecht komt als het populisme z'n zin krijgt. Opgejut door volksmenners als Boris Johnson die er garen bij spinnen.

 En ik raadpleeg Gerard Reve:

 'Ze willen dat ik schrijf/ voor de vooruitgang./ Maar ik kan niet schrijven zoals zij,/ al stam ik van hen af./ Ik moet de wijken van het volk in/ en mijn oor te luisteren leggen:/ zo hoor je nog eens wat./ Wat wil het volk?/ Niet veel goeds, dat is zeker./ Dus ga ik de straat op,/ met mijn eigen vaandel/ Waarop geschreven staat:/ Vrijheid! Ziekte! Ouderdom!/ Lang leve de dood!'

 Gespannen kijk ik elke avond naar de BBC, het nieuws en Newsnight, zoals in de dagen van Peter Snow en Donald McCormick. Goddank zijn Jeremy Paxman en David Dimbleby er soms nog. En ik zag hoe Emily Maitlis prachtig Theresa May kraakte na de torenbrand. Wat ze allemaal beleefd verzwijgen is dat ze Brexit waanzin vin­den en Boris Johnson een idioot.

 Het wachten is tot de BBC hier van de kabel wordt gegooid.

 Toen Trump er bij kwam was de ramp van het Angelsaksisch isolationisme niet meer te overzien. Sinds de met de dag onbegrijpelijker wordende Tweede Wereldoorlog leefden we in een Angelsaksische cultuur. Maar 'Dad's army', 'Allo, allo', 'Fawlty towers', het is voorbij. Het eind van een tijdperk.

 Totaan de oorlog was Nederland cultureel een Duitse provincie, zongen afwassende moeders Duitse operettemelodietjes en was Richard Tauber de held. Eerder spraken nette mensen vloeiend Frans. Ik leerde nog de 'drie moderne talen' op school. Voorbij. Om met Riet en Kees te spreken: 'Het buitenland is toch niet meer te redden'.