Dichtbij in de verte
maandag 17 juni 2013 - 16:44
Noemde Marijke van Warmerdam (1959) haar grote tentoonstelling in Boijmans (winter 2011-2012). Morgen gaan we op pad. Naar filmland, zeg ik maar. Er gelden daar andere wetten. Wat we aantreffen in haar Theater van het Alledaagse zal dv. te horen zijn in een radio-zomeravond.
'Een beeld is het mooist als het er normaal uitziet maar het gevoel oproept dat er iets niet klopt.' Zoals in haar filmloop Droommachine (2006), als druppels melk in een glas water vallen en daar een wonderwereld doen ontstaan: 'Ik hoop dat de toeschouwer snel opgaat in wat hij ziet. Niet alleen het glas, ook de achtergrond. De film begint zwartwit, maar verandert in sterke kleuren, zoals in dromen gebeurt.'
Een verhaal is het niet. Wat wel? Een beeld dat vertraagt, de tijd uitrekt, de tijd terugbrengt naar woorden als altijd - ooit - nog - nog niet - nooit meer - nog steeds. De meeste loops zijn geluidloos, de soundtrack is het welsprekende geluid van de filmprojector.
Eén vraag mag ik niet vergeten: Waar bleef de man die zich sinds 1995 eindeloos douchte op perron 4 van station Schiphol?
RSS