John Cage (1)

 Al in de jaren '40 vond hij dat kunst en werkelijkheid dichter bij elkaar moesten komen. Bij het componeren waren muziek, geluid en stilte voor hem gelijksoortig materiaal.
Het enige ordenende principe was de tijd.
In het begin manipuleerde hij lawaai, met percussie, zoals de Italiaanse Futuristen voor hem hadden gedaan. Hij eindigde met stilte. Met de toevallige spanning van straatgeluid.

 Toch bleef hij componist. Nam geen genoegen met de tonen van de Steinway. Zorgvuldig noteerde hij zijn manipulaties van de vleugelpiano, de plaats van de schroeven en haken die hij erinsloeg naast de snaren, wat hij onder de snaren duwde en waar. Er staat zo'n Steinway in Schunck.
Zodat het herhaalbaar zou zijn.
Maar hoe noteer je zoiets? Hoe noteer je je omgang met het toeval? Hij verzon steeds nieuwe systemen in balken (tijd) en notenschrift (klanken) om bij herhaalbaarheid in de buurt te komen.
Morgenavond na tienen in De Avonden meer.