In de stationsrestauratie van Maastricht zaten Wiel Kusters en ik na onze opname nog bijeen. Daar schoot hem een laatste Kemp-gedicht te binnen. Hij schreef het voor me op.
Critisch
Ik voel me om het licht
verplicht te leven.
Maar voor ik me aan die plicht wil geven,
moet ik weten of het nog anders is
dan in brand gevlogen duisternis.
Eronder: 'zo precies mogelijk (?) uit het hoofd geciteerd door Wiel Kusters.' De in brand gevlogen duisternis vond ik mooi hels. Daar had je de katholiek Pierre Kemp, hemel en hel.
Roel Idema stuurde foto's van het beeldje van Kemp, gemaakt door Rob Stultiens, in het Maastrichter stadspark. En van de presentatie van de biografie op 30 mei jl.. Kusters las voor. Naast hem, onder de stolp, een voorstudie van het parkbeeld. Op de achterkant van het beeldje staat:
De la musique avant toute chose
Toen ik die boog daar had geürineerd
en ik het zonlicht er in ving, prees ik intens,
ver van wijsheid, die mij was geleerd:
Wat schoon kristal is er toch in de mens!
En in extase voor het lieflijke geluid:
Welk een muziek gaat van de mens toch uit!
Hij méént 't!