Armando
vrijdag 18 december 2009 - 23:45
... en de melancholie van het scheppen.' Heet de studie van Katja Rodenburg, die morgen langskomt in de weekendeditie van de Avonden. Drie essays, schilderijen, sculpturen, litho's,Het citaat dat als motto dient zegt meteen veel: 'Zonder mijn thematiek zou ik niet tot een tekening of schilderij in staat zijn. Uiteindelijk resulteert de thematiek in een schilderij, en tekening of een ander kunstwerk. En dan krijg je plotseling met andere maatstaven te maken, het is op een onveilige manier in een nieuw domein terecht gekomen.'
Dat spreekt aan. Je maakt iets, om hoogst persoonlijke redenen. En vervolgens is er een schilderij. En dat brengt vragen met zich mee. Die te maken hebben met kunst, met publiek enzomeer.
Terwijl de oorspronkelijke beweegredenen lagen in een hoogstpersoonlijke thematiek.
Armando's 'Schuldige landschappen' raken nooit uitgeput. Integendeel. Ik denk dat ze uitingen zijn van een guerrilla tegen de tijd.
Zelf zal ik er nooit aan wennen dat ik een spoorrails kan oversteken waarover nog maar minuten eerder een trein reed.
Op de zelfde manier kan Armando niet aanvaarden dat de bomen zijn blijven groeien op die plek bij Amersfoort.
En zo ga ik denken 'die rails weten er meer van'.
Morgen vragen genoeg.
Links:
RSS