Deserto Rosso
woensdag 19 augustus 2009 - 23:51
Al maanden zwierf die film door m'n hoofd nadat ik een stukje ervan op tv had gezien. En nu lag ie op dvd, Duits ondertiteld. 't Is de vierde grote film van Antonioni, eerste in kleur (1964). En precies die kleur dee het 'm. Kleur is in deze film nergens zomaar.
Als we de Rode Woestijn binnengaan draagt Monica Vitti (eens 'de pin-up van de intelligentsia') deze groene jas. Aan 't slot weer. Heel de film is zo op kleur gemaakt dat ik een paar keer m'n ogen uitwreef. Het zijn de kleuren van industrie, van fabrieken, schepen en havens. De heldere kleuren van gif. Daarbij zijn alle buitenscènes pijnlijk mooi uitgelicht.
Het gaat goed, er wordt geld verdiend, de wereld gaat naar de bliksem, maar Guiliana is de enige die ergens last van heeft.
Vage klachten. Vraag het en ze zegt dat ze niet weet waar ze in deze wereld naar moet kijken, of dat ze pijn in d'r haar heeft.
Ze heeft een zelfmoordpoging achter de rug en nu wil ze weer 'normaal' worden.
En als ze bang is zeggen de mensen 'maar waar ben je dan bang voor?'
De vroege jaren '60, vóór Beatles en Rolling Stones, kenden een heel eigen toon en stijl. Deserto Rosso combineert het nieuwe milieubewustzijn dat ontstond na boeken als Silent spring van biologe Rachel Carson (1962) met de esthetiek van Jackie Kennedy. De club van Rome kwam pas in 1968.
RSS