Wat als we niet waren betoverd

 Zo heet de nieuwe bundel korte stukjes van Sylvia Hubers. Een titel die zegt waar het om draait. Zelfbetovering, er een verhaal van maken. Met precies de goede ondertoon. Ik ben er alle dagen druk mee. Neem het verhaaltje dat 'rokje' heet:

 'Ha ha, wat is flirten met de dood toch leuk!

 Ik heb geturfd hoe vaak 'dood' voorkomt in mijn gedichten. Vaak!

 Leuk hoor, zo vaak het woord dood op durven schrijven. Alsof het een rokje is dat je even aantrekt - la la la, zie ik er niet beeldig uit met deze modieuze uiting van het verlangen om er even niet te zijn?

 En als ik er wel ben? Helemaal?

 Dan draag ik een broek. Om hard weg te kunnen rennen. Want als ik er wel ben, er echt ben, is alles te mooi om waar te zijn en zie ik de dood om de hoek staan loeren om alles weer van me af te nemen.

 Ik moet het nog op een goed akkoordje zien te gooien, met hem.'

ps. Alle keren dat ik Sylvia Hubers heb gezien droeg ze een broek. Altijd een bell-bottom. Ik vroeg of die nog te krijgen waren. Dat waren ze.

Tags: