Slau

 Nu is zo'n leven uitzonderlijk. maar als je zijn brieven leest niet ongewoon. Reizend leven deden veel letterkundigen en anderen. Ik vrees dat de luchtvaart daar een eind aan heeft gemaakt. De lange bootreizen leverden - dankzij de verveling - niet alleen veel brieven op, wat aan boord geschreven werd geeft ook een beeld van het leven daar. In een van de brieven aan Arthur Lehning en zijn vrouw Annie pakt Slau - op weg naar een betrekking in Japan - vanuit Port Said uit. De Fransen, Engelsen, Egyptenaren en Italianen gaan van boord. Helaas, 'dan ben ik op de Hollanders aangewezen, waarvan de geschiksten mij natuurlijk nog veraf staan en 't merendeel allerantipathiekst is. Goddank behoef ik niet naar een kleinere Indische plaats, 5 jaar gedwongen met dezelfde categorie om te gaan.'  

 En dan, op 13 september 1925.

 'Morgen hebben wij Sabang en zijn dan daarmee in de Archipel aangeland. Ik vind het een heerlijk idee dat ik er zo spoedig weer uit zal varen. De meesten hier hebben vooruitzichten er 5 a 6 jaar vast te zitten. Affreus.

 De reis gaf voor mij tot nog toe weinig nieuwe sensatie. Alleen een dag flinke storm na 't passeren van Kaap Guardafui. Wij kwamen slechts met zes mensen aan tafel en hadden 't genoegen door een stortzee met stoel en al tegen de verschansing aangesmakt te worden, wat mij op een scheenbeenkneuzing, de scheepsdokter op een verstuikte arm kwam te staan. Het was een schitterend tafreel, mensen en stoelen door elkaar' (...)  'Of ik 't twee jaar zo volhoud is zeer dubieus. Toch zou 't zeer wenselijk zijn, dan kom ik met 6 of 8 mille thuis en kan de uitgeverszaak beginnen. Arthur, bind ik jou in goudleren band, Anneke liefst met mij samen als we zo niet trop a l'etroit zijn. Maar waarlijk, 't is de vraag of ik 't zo lang durchhalt.'