Na Brexit

 Gespannen kijk ik elke avond naar de BBC, het nieuws en Newsnight, zoals in de dagen van Peter Snow en Donald McCormick. Goddank zijn Jeremy Paxman en David Dimbleby er soms nog. En ik zag hoe Emily Maitlis prachtig Theresa May kraakte na de torenbrand. Wat ze allemaal beleefd verzwijgen is dat ze Brexit waanzin vin­den en Boris Johnson een idioot.

 Het wachten is tot de BBC hier van de kabel wordt gegooid.

 Toen Trump er bij kwam was de ramp van het Angelsaksisch isolationisme niet meer te overzien. Sinds de met de dag onbegrijpelijker wordende Tweede Wereldoorlog leefden we in een Angelsaksische cultuur. Maar 'Dad's army', 'Allo, allo', 'Fawlty towers', het is voorbij. Het eind van een tijdperk.

 Totaan de oorlog was Nederland cultureel een Duitse provincie, zongen afwassende moeders Duitse operettemelodietjes en was Richard Tauber de held. Eerder spraken nette mensen vloeiend Frans. Ik leerde nog de 'drie moderne talen' op school. Voorbij. Om met Riet en Kees te spreken: 'Het buitenland is toch niet meer te redden'.