Kijkduin revisited

 Een spannend dorp. Ik woonde vlakbij en in haar Remco Campert-boek 'Een knipperend ogenblik' gaat Mirjam van Hengel uitvoerig in op Remco Camperts Kijkduinse jeugd, eind jaren ’30 toen hij daar met zijn moeder woonde en net als ik later in de duinen achter het dorp speelde. Het stuifzand is altijd door zijn gedichten blijven waaien.

 In de jaren '50 stond tegen het duin in de puinvlakte van de Atlantikwall nog het Kijkduinschooltje waar Remco en Wim Bloem, zoontje van Kijkduinbewoners dichter Jacques Bloem en Clara Eggink op zaten. Na de oorlog gingen daar ook kinderen uit mijn straat heen, met bus M (abonnement aan een touwtje om de nek).

 Onderaan Kijkduin lagen nog de resten van de Duitse tankgracht, waar ik kikkervisjes ving tussen verroeste vaten. 

 In de jaren twintig en dertig was Kijkduin al 'een enclave van kunstenaars'. Dada‑kunstenaar Kurt Schwitters woonde en werkte er eerder. In collages uit die tijd zijn Kijkduinse buskaartjes verwerkt.

 Kijkduin was tussen 1921‑1923 gebouwd, door Duiker en Bijvoet met bungalows met rieten daken. Door de veranda's en overstekende daken denk je aan Frank Lloyd Wright. In een ervan woonden mijn grootouders en mijn moeder, sinds 1933. Ik ga Theo van Os Kijkduinfoto’s van mijn grootouders - de gepensioneerde zeekapitein- uit de gelukkige jaren ’30 sturen.