Met elke stap die je zet verandert de wereld. Met elke oogknipper. Wat daar bij komt is hoe vlug of langzaam je gaat en kijkt. Daarover schrijft Martin Reints In zijn nieuwe bundel Wildcamera.
Kijken zonder te bewegen kan niet. Is een fictie van de schilderkunst, waar die beweging soms wel wordt gesuggereerd, maar toch meestal het omgekeerde gebeurt: de schilder schept een onbestaanbare, stilstaande wereld. Hallucinerend. Ik lees 'Het langzame kijken van Peter B. van Houten', de schilder:
'De snelle waarneming/ van de vlekken om hem heen:
in een afremmende trein, in een rijdende auto,/ in de keuken op weg naar de gang
en het trage kijken tussen de vlekken door:/ vanuit de rijdende auto naar een tankstation in de verte/ of naar de verkeerslichten of naar de richtingborden bij een kruispunt
terwijl je langs de keukentafel loopt naar een hand die een glas pakt
vanuit de steeds langzamer rijdende trein/ naar een schip op een rivier
bij iedere beweging de beslissing waarnaar te kijken/ en waarover na te denken, met ons apenbrein
dat een plan maakt:/ morgenochtend verderop rustig vijgen eten
nu in deze vlekkerige boom op de route snel/ een nest bouwen voor de nacht.'