Celluloid
zondag 01 januari 2017 - 21:14
Wat je in EYE overkomt bij de filmexpositie 'Celluloid' is allereerst het geluid, het geratel van de projectoren alom, en daarna het zien hoe ze werken, met lampen en lenzen. Geen projectiecabines, alles open en bloot. En dan pas wat er op het scherm verschijnt.
En dat is ook net wat de kunstenaars hier willen laten zien.
De taal van het materiaal. Zelf sta ik weer met een eerste Eumig 8mm op een straathoek, met de lessen uit het Smalfilmboek van Dick Boer in m'n hoofd. Niet steeds zwenken. Niet eerst naar links en dan naar rechts.
De voorstelling in Eye begint met wat bij Dick Boer heette 'filmsla' een op hol geslagen projector met een berg film ernaast. En dan, les een van Dick Boer: beweging. Ofwel het onderwerp beweegt of de camera.
Tacita Dean, die graag de materie laat spreken, heeft in haar film genaamd 'Film' het bewegende beeld tot in de kleinste onderdelen uiteengenomen. En die vertoont ze in het kader van - in het digitale tijdperk verloren - randperforatie. Alles komt voorbij. Beeldje voor beeldje met de hand inkleuren zoals Tati. Beweging in water, natuur en machines. Uit liefde voor het analoge beeld, z'n kleurnuances en krassen.
Helaas, niet een keer bleef er een film stilstaan zodat de lamp van de projector een gat kon branden in het celluloid. En je kon raden wat er dan in de projectiecabine gebeurt. De film breekt, waarna een spoel doelloos blijft rondzwiepen. En dan, vliegensvlug, voor het publiek begint te joelen: de plakpers!
Film is film.
Links:
RSS