Brakmans brieven

 Ik blader terug en lees ons op 7 februari 2001: 'Dank voor je weer zo opmerkelijke brief. Om de zo vaak misbruikte dichter Achterberg te citeren: 'De Haag, je tikt er tegen en het zingt' (of snikt?) Ik stel voor om nog eens samen naar het Binnenhof te gaan en daar, luid en duidelijk te roepen "poep!". Men was zelfs van plan de Nieuwe Uitleg te dempen, een en ander in verband met de lastenverlichting (...).

 Oja, die Hyacinth is mij dierbaar. Zo opgewekt en ontembaar nog Den Haag vertegenwoordigen. Ik liep krom van de eerbied langs de deftige huizen, schuw, donker van oog, krom. Dat valt op ik, met mijn blik dus mee, bonnetjes verkopen voor de Jamboree. Op de Kranenburgerweg werd ik woest naar binnen gesnokt en heen en weer gerammeld als nog nooit beschreven. Een in razernijen verpakte whiplash. Wat er allemaal tegen mij (niet in padvindersuniform, want dat had ik nog niet) werd gebruld was verschrikkelijk. IK had ook geen papier bij mij dat mijn onschuld kon bewijzen, maar wel kwam de kopman op het lawijt af en legde alles it. DE vrouw van de man zei alsmaar ach God en zo kregen wij hem klein. IK zal je de plek wijzen, er staat een monument, een klein knaapje, ruggelings voor stenen voeten van de man met bolhoed en dreigende sigaar Je kunt het bij Freud opzoeken. Ook waarom mijn eerbied niet heeft gelden, waar toch menige minusvariant zou zijn gaan haten. (...)

 Je stuk nu. 'Angst hecht zich aan je weet niet wat' etc. is superbe, laat je dat gezegd zijn. (...)

Als steeds oprecht en egelantierlijk, W.