Vouwen in de koning

Dichter des Vaderlands zijn, in mijn ogen een onmogelijkheid. Wat geen reden hoeft te zijn om het niet te doen. Maxima zijn is minstens zo onmogelijk. Toch is er een Argentijnse die dat doet, alle dagen.

 Anne Vegter was er na vier jaar (2013-2017) vanaf. Maxima moet nog door. Samenvallen met een functie die je bekleedt - bekleden is het unieke woord hier, het suggereert dat je een soort kussen bent, een overtrekje. Van wat? In beide gevallen het Vaderland, waarvoor kale planken niet kunnen volstaan. Hoe Anne haar ketenen droeg is verzameld in 'Wat helpt is een wonder'. Helpt het? Ik denk aan het Bijbelse Gezang der Jongelingen' die des te mooier zingen in de hel omdat ze op een gloeiende plaat staan. Zie 'Zelf Maxima zijn', geschreven bij de kroning in 2013:

 'Wat doe je dan als je leert wat de meisjes de meisjes leren: de vaders vereren,/ de moeders verdelen, de jongens bezetten, de wachten verkleden, de zusters/ vervelen en leren dat heren de knikkers beheren, vertellen wat rellen is als jij

 je joker speelt, in kringen verkeert, de paarden berijdt, de bloemen versnijdt/ illusie illusie verwijt. Wat als de meiden - te slim om te mijden - in de kastelen zijn,/ wat als de heren niet willen leren dat wat sterk is niet te bezweren is?

 Zelf Maxima zijn.

 Wat doe je dan met het humeur van de massa, de vallende glazen, de lachende/ foto's, de mare van vrijheid, de klappende handen, de vrije geluiden, de zeurende/ tulpen, het gelijk van het ongelijk en hoe je de vrouw in de nacht zelf terug mag/

 vouwen in de koning.'

Tags: